Hans

Zo begint mijn levensverhaal.

Mijn verhaal gaat over een wereld waarin ik mijn weg in zou moeten vinden, maar waar ik mij een vreemde in zou voelen. Zou mijn weg de gene zijn die iedereen om mij heen ging, aantrekkelijker en voor het gevoel veiliger, die weg komt vertrouwder over, met vele kon ik mij sterker en daarmee minder angstiger voelen. Ik heb het zeker geprobeerd, ik liep met mijn lange haren, met de juiste houding door Amsterdam, en zag eruit als een echte Hippie, maar jammer genoeg liep ik vaak tegen mijzelf aan ik was toch en bleef die vreemde die deed alsof...

Maar even nog een paar stappen terug..... Ik kon niet goed leren, ik begreep er echt heel weinig van, trouwens ik wilde eigenlijk niet leren in plaats van de schoolbank zat ik liever op het dak van de school waar ik vaak genoeg vanaf werd gestuurd. Ons huis stond aan de rand van de polder, waar het grote avontuur op mij zou wachten daar kon ik heen vluchten, de zomers vierde ik het liefst daar, de vogels, de dieren, de planten en bomen en het verleden. Ik nam emmers met potscherven mee die op zolder een plekje kregen. In die jaren was het leven ondanks de druk van de maatschappij daar vrij.

De boeken die ik las gingen over de natuur, verre reizen, super helden en stoere ridders als het mij maar liet wegdromen van de plek waar ik nu was, ik hield van tekenen het gaf mij de handtekening om mij zelf te zijn, later zouden die boeken meer de innerlijke weg gaan volgen. De kerk speelde een grote rol. Zondag de hoogmis en als het tegen zat kwam er nog een dienstje er achteraan. In de kerk telde ik de raampjes en liet ik mij wegdromen door het achterschip van de kerk die werkelijk in mijn ogen daar op leek, zo reisde ik weg uit de wereld naar verre orde waar ik mijn eigen weg zou gaan bewandelen . Als twaalf jarig jongetje liep ik weg van huis en liep ik voor mij gevoel richting zee, ik weet nog dat ik op de dijk ging liggen in het hoge gras, en liet mij meevoeren door de wolken in de blauwe lucht, vreemd dat dit zo in mijn geheugen gegrift staat ook weet ik nog heel goed dat ik langs Halfweg liep langs een kisten fabriek de leuzen op het rode houten gebouw was ...HEEFT U AL EEN KIST OF KRAT VAN DE PHOENIX GEHAD, daar liep ik met mij kleine beentjes langs. De zee heb ik toen niet gezien, ik stranden in Haarlem bij een collega van mijn vader, ik werd daar door hem opgepikt en naar huis gebracht. De zee het avontuur lonkte, boekjes van kapitein Rob gaven mij die voeding. Science fiction liet mij naar de sterren reizen, ver weg van hier.....

Wie was ik, wat kom ik hier doen, hoe kom ik hier weg

Een vluchteling in een onbekend land, die niet het vermogen had om zich aan te passen, ongeschikt stond erop mijn voorhoofd geschreven. En toch als ik terugkijk heeft het me zoveel uitdagingen gegeven die ik durfden aan te gaan. Ik geef mijn leven een dikke 10, want het geeft me alles om me te groeien in mijn heel Zijn. Mijn vertrekpunt, mijn uitdagingen, mijn leven.

Ik wens je de kracht, moed en liefde om er iets moois van te gaan maken.

In liefde, Hans